domingo, 30 de enero de 2011
miércoles, 26 de enero de 2011
Redacción.
Corría o ano 1885, eu era un simple soldado que vivía en Brujas (Bélgica).
Nesta época había unha gran crise económica por toda Europa, ainda así aquí o número de poboación aumentou de unha forma considerable; ademáis, existía un gran interese por descubrir novos territorios, todas estas características, entre outras foron as que deron lugar que acontecera o Imperialismo.
Un gran exército, con moitos soldados coma min, e outros cargos tiñamos que dirixirnos a un país de África para colonizalo.
Nese momento, reinaba Leopoldo II, fillo de Leopoldo I.
El dicía que quería que o Congo fose unha colonia presitixiosa para Bélxica.
E así, tibemos que dirixirnos a este país africano.
Collemos un barco para dirixirnos ao noso destino; ao chegar ao continente africano, tibemos que desprazarnos nun coche ata o Congo, a un lugar chamado Pointenoire alí había unha tribu que se chamaban os “Congo ou Bankongo”, esta tribu, dedicábase fundamentalmente a agricultura, sobre todo ao cultivo de mandoica, que é a base da súa alimentación.
Tras instalarnos alí, comezou a explotación das súas riqueza, que foi confiada aos axentes e burócratas belgas.
No Congo, había unha gran cantidade de caucho,rubís,diamantes, ouro e marfil. E o rei Leopoldo, tras o tratado do Estado Libre, unha das primeiras medidas que tomou o monarca foi declarar propiedade do estado toda a terra libre (a que estaba sen cultivar) e nelas atopábanse os principias productos de valor do país: caucho e marfil.
As ordes do xeneral eran que obligáramos aos indíxenas a realizar traballos forzados; houbo tal cantidade de conflictos,que se masacraron aldeas enteiras. Había mortes por todas partes, non solo as persoas que morrían nos conflicos, senón tamén as que morreron pola desestabilización das aldeas.
Durante a nosa estancia naquel país, tiñeron lugar varias expedicións para o mellor coñecemento deste.
No Congo Belga, creouse tamén unha cidade chamada Léopoldville. As mercancias que se atopaban nesta cidade tiñan que ser transportadas ao porto de Matadi. Oblígabamos a porteadores africanos a que realizaran estes traballos, moitos deles morrían polo camiño pola dificultade que supoñía atravesar as cataratas Livingstone, ademáis o transporte de todos os productos era moi lento, polo que se decidiu levar a cabo a construcción dunha línea de ferrocarril. A línea ferroviaria, construírona os esclavos africanos, e moitos deles morreron a causa disto. Eu non tiña dereito a decir o que estaba ben ou non, xa que os soldados coma min dedicábamonos a seguir as ordes dos cargos superiores,e todos eles estaban Baixo a orde do rei. A él dáballe igual o que lles pasara aos indíxenas, o único que lle importaba era o beneficio económico.
Os meus compañeiros encargados da administración colonial obrigaban a traballar de maneira violenta a población nativa, aquilo xa parecía un gran campo de concentración.
Se os escravos non cumprían as expectativas da recolección do caucho realizabanse asasinatos masivos que acababan coa maioría da poboación.
Tamén nos mandaban utilizar outras técnicas para a obtención de caucho,que eran por ejemplo utilizar a mulleres e nenos de rehéns que solo serían salvados se lle daban unha certa cantidade de caucho. A maioría dos rehéns morrían polos malos tratos recibidos.
Os nativos vivían para satisfacer o que queríamos os belgas.
No Congo tamén había
sacerdotes e outros cargos da Igraxa católica que apoiaron o réxime colonial.E foron instauradas varias colonias infantís que estaban rexidas polos sacerdotes católicos, e o seu obxectivo era formar súbditos fieles.
Un día,chegou un home chamado Morel,que tras unha pequena investigación descubriu a situación na que se atopaba o Congo,e comunicóullela ao mundo.
Dende esa,chegaron tamén misioneiros protestantes ao país africano.
En 1930,tiben que regresar a Bélgica,polo meu malo estado de saúde,pero dende alí continuéi seguindo e informándome do que acontecía naquel lugar de África; durante a década dos anos 50, as Nacións Unidas prohíben a colonización e o Congo volve a ser un país
Nesta época había unha gran crise económica por toda Europa, ainda así aquí o número de poboación aumentou de unha forma considerable; ademáis, existía un gran interese por descubrir novos territorios, todas estas características, entre outras foron as que deron lugar que acontecera o Imperialismo.
Un gran exército, con moitos soldados coma min, e outros cargos tiñamos que dirixirnos a un país de África para colonizalo.
Nese momento, reinaba Leopoldo II, fillo de Leopoldo I.
El dicía que quería que o Congo fose unha colonia presitixiosa para Bélxica.
E así, tibemos que dirixirnos a este país africano.
Collemos un barco para dirixirnos ao noso destino; ao chegar ao continente africano, tibemos que desprazarnos nun coche ata o Congo, a un lugar chamado Pointenoire alí había unha tribu que se chamaban os “Congo ou Bankongo”, esta tribu, dedicábase fundamentalmente a agricultura, sobre todo ao cultivo de mandoica, que é a base da súa alimentación.
Tras instalarnos alí, comezou a explotación das súas riqueza, que foi confiada aos axentes e burócratas belgas.
No Congo, había unha gran cantidade de caucho,rubís,diamantes, ouro e marfil. E o rei Leopoldo, tras o tratado do Estado Libre, unha das primeiras medidas que tomou o monarca foi declarar propiedade do estado toda a terra libre (a que estaba sen cultivar) e nelas atopábanse os principias productos de valor do país: caucho e marfil.
As ordes do xeneral eran que obligáramos aos indíxenas a realizar traballos forzados; houbo tal cantidade de conflictos,que se masacraron aldeas enteiras. Había mortes por todas partes, non solo as persoas que morrían nos conflicos, senón tamén as que morreron pola desestabilización das aldeas.
Durante a nosa estancia naquel país, tiñeron lugar varias expedicións para o mellor coñecemento deste.
No Congo Belga, creouse tamén unha cidade chamada Léopoldville. As mercancias que se atopaban nesta cidade tiñan que ser transportadas ao porto de Matadi. Oblígabamos a porteadores africanos a que realizaran estes traballos, moitos deles morrían polo camiño pola dificultade que supoñía atravesar as cataratas Livingstone, ademáis o transporte de todos os productos era moi lento, polo que se decidiu levar a cabo a construcción dunha línea de ferrocarril. A línea ferroviaria, construírona os esclavos africanos, e moitos deles morreron a causa disto. Eu non tiña dereito a decir o que estaba ben ou non, xa que os soldados coma min dedicábamonos a seguir as ordes dos cargos superiores,e todos eles estaban Baixo a orde do rei. A él dáballe igual o que lles pasara aos indíxenas, o único que lle importaba era o beneficio económico.
Os meus compañeiros encargados da administración colonial obrigaban a traballar de maneira violenta a población nativa, aquilo xa parecía un gran campo de concentración.
Se os escravos non cumprían as expectativas da recolección do caucho realizabanse asasinatos masivos que acababan coa maioría da poboación.
Tamén nos mandaban utilizar outras técnicas para a obtención de caucho,que eran por ejemplo utilizar a mulleres e nenos de rehéns que solo serían salvados se lle daban unha certa cantidade de caucho. A maioría dos rehéns morrían polos malos tratos recibidos.
Os nativos vivían para satisfacer o que queríamos os belgas.
No Congo tamén había
sacerdotes e outros cargos da Igraxa católica que apoiaron o réxime colonial.E foron instauradas varias colonias infantís que estaban rexidas polos sacerdotes católicos, e o seu obxectivo era formar súbditos fieles.
Un día,chegou un home chamado Morel,que tras unha pequena investigación descubriu a situación na que se atopaba o Congo,e comunicóullela ao mundo.
Dende esa,chegaron tamén misioneiros protestantes ao país africano.
En 1930,tiben que regresar a Bélgica,polo meu malo estado de saúde,pero dende alí continuéi seguindo e informándome do que acontecía naquel lugar de África; durante a década dos anos 50, as Nacións Unidas prohíben a colonización e o Congo volve a ser un país
lunes, 24 de enero de 2011
lunes, 17 de enero de 2011
Suscribirse a:
Entradas (Atom)